فراتر باید رفت

           " صدایش کن "

       یکی گم شد

                   یکی پیدا

                                یکی در بند

                                          یکی آزاد

                                                    یکی دل شد

                                                                یکی دلدار

                                                                             بیا بالا

                                                                                      بیا بالا

       تو در اوجی

                      همان بالا

                                   تو بالایی

                                                بالاتر آی

                                                              همان جا

                                                                         جای اول

                                                                                       همان جا که حق ما

       ولی اکنون

                      تنت پایین

                                   روحت بالا

                                                   تنت را بده به خاک

                                                                             رها شو برو بالا

        همان بالا که درک تو

                                   همان بالا که عشق تو

                                                                 بیا بالا

                                                                               بیا بالا

                           برو" ساجد"

                                        برو زین پس

                                                              تکاپو کن

                                                                                    تکاپو کن

              برو "ساجد"

                               کمی دورتر

                                                برو بالا

                                                            از این پله

                                                                               به آن پله

            برو آرام

                         برو آرام

                                       صدایش کن

                                                         صدایش کن

           برو آنجا

                         که نتوان دید

                                        آدمی را

                                                   که نتوان گفت

                                                                       حرفی را

                برو آنجا

                                کز سکوتت

                                                فرو ریزد

                                                               وحی و پیغامی

                                                                                    فرو ریزد

                                                                                                   آه و اشکی

                برو "ساجد"

                                    رهایش کن

                                                    رهایش کن

                                                                       برو "ساجد"

                                                                                         صدایش کن

                                                                                                         صدایش کن..

                                            امضا:"ساجد" کازرون-قائمیه

               "شاید"

                    فکر من مبهم

                               نظر من این است

                                                      شاید، هیچ

                                                       مبهمی باشد

                                                          که ورایش ناپیدا

                                                             یا در سراپرده خویش سرشار

                هرگز نشود تحمیل این ،  این

                                                  شاید این، این

                                                          آنی بشود

                شاید این فرد گیج

                                    در خیال خود

                                                      عالمی داناست

                شاید این آب رود

                                            کمتر از دریا نیست

                 شاید این دریا روزی

                                             برسد تا اوج

                                             تا سمائی دور

                 شاید این من

                                     روزی ما بشود

                  شاید این "ساجد"

                                        "ساجد ها" بشود

                  شاید این شاید ها

                                        اساس یک اصل

                                          یا اول دلشوره

                                         یا که  امید بقا باشد

                     شاید این شاید

                                      پایان سخن باشد

                     آری

                                      پایان سخن باشد...

                                                                                                  امضا:"ساجد"کازرون-قائمیه

            "رویا"

               زمستان است

                                  هوا سرد و تاریک

                                                           می بارد باران

                                                                              دختر رویاهایم را

                                                                                                می خواهم از باران

               زمستان است

                                 دختر رویاهایم را

                                                          آخرش می بینم

                                                                                آخرش می دانم

                                                                                     مال من خواهد شد

                آخرش می دانم

                                       خواهم دید او را

                                                             در این سردستان

                                                                                      یا زمستانی دگر

                دختر رویاها

                                  چهره اش پنهان است

                                                               ابرها می غرند

                                                                   رعد ها چهره پنهانش را

                                                                                    گاه روشن

                  آفرین بر رعد

                                   آفرین بر دختر

                                                       آفرین بر من

                  من او را می خواهم

                                             می خوانم باران را

                                                                       می خوانم عشقم را

                   اینک

                            داده ام باران

                                                 دختر را

                                                                  به راستی که او

                                                                       حقیقت یک رویا بود...

            " دیوانه"

                        همه گویند

                              مجنون چرا دیوانه شد

                              شاید این مجنون

                                   در دهی نزدیک

                                      یا زیر درختی سبز

                                            پری ای عریان دید

                                              یا که مجنونی مجنون تر

                          یا که شاید لب رودی

                              دیوانه شهر را دید

                                    با خدا حرف می زد

                                                                   شاید این مجنون

                                                                   گذرش افتد به راه

                                                                     بگوید من را

                                                                    بوسه ام داد حوری

                                                                     یا پری ای مست!!

                             می شود من هم دیوانه شوم روزی؟

                                                     من که خود مجنون ناشده دیوانه ام

                                                          گر که من مجنون شوم

                                                           پری ای دیوانه ام

                                آری

                                      من دیوانه ام

                                        من دیوانه ام

                                               دیوانه ام....

        امضا:"ساجد" کازرون -قائمیه

                  "خدای من"

     تو زیبایی

                تو دانایی

                             تو از پرده خبر داری

                                                        هم این رو را

                                                                          هم آن رو را

                                                                                            تو آن دانا

                                                                                                          تو آن بالا 

     تو آن لایق

                   تو آن یاور

                                   خدای من

                                                 نه پیدایی نه پنهانی

                                                                          نه نیستی و نه هستی

                                                                                    تو آن هستی، تو آن هستی

     خدای من ،خدای من

                                 منم "ساجد"

                                                  پیر و غمگین

                                                                      در دهی نزدیک

                                                                                          تویی در دل این ده

                                                                                          تویی در دل این پیر

     خدای من

                  ندارم کس

                                 جز تویی معبود

                                                          چه جانانه می بالم به معبودم

                                                                   چه زیبا گونه در فکر تار و پودم

       منم عاشق،

                        من آن عاشق

                                          که با عشق می سازم جاده ای را

                                                           که هر عاشق

                                                                            گذر کرد معبر را

                                                                                     بداند عاشقی راه است

                                                                                    و هر راه عاشقی خواهد

     من آن عاشق

                   ندانم پشت پرده

                                        چه دنیاییست

                                                       ندانم که معبودم

                                                                              چه داناییست

      نمی دانم

                  به هر حال نمی دانم

                                                 من آن عاشق

                                    که می خواهم

                                    که معبودم

                                 بفهمانم

                              که معبودم

                          ببخشایم

                                        خدای من،

                                                     خدای من

                                                                    من آن خواهم

                                                                                     که مولایم را ببینم

                                                                                            بس دمی اندک

                اله من ،اله من

                                    نظاره کن سراج من

                                             نظاره کن صباح من

                                                                        خدای ما

                                                                                    خدای من....

               "پیش رو"

                به قلم سوگند

                                 پر ز ایمان بود

                                                     دستش جنبید

                                                                       و کمی لرزید

                                                                                          برداشت مهر

                رو به عشق ایستاد

                                            من خودم دیدم

                                                                پیرمرد

                                                                            عشق را خواند

                 همچنان پیش رفت

                                          تا پرده غیب

                                                            و کمی نزدیک تر

                 در نمازش

                                  قوه تشخیص

                                                       شاخص تر

                                                                       و خلوصش

                                                                                           بارز تر

                                                                                                      و دمش

                                                                                                     پر جوش تر

                اندکی باید ماند

                                      و نگاهش کرد

                                                           تا بفهمی عشق را

                                                                                     تا بدانی رویش را

                                                                                     همچو ادراک حس

                 حسی گفتش

                                  همچنان پیش رو

                                                        هدف نزدیک

                 می شود رفت

                                    تا تشخیص

                                                     هر چه خوب تر

                                                                             بهتر

                  آنجا

                           می شود فهمید

                                                حم یا  ن

                                                              می شود فهمید

                                                                                   ق را

                  می شود دید

                                    یس را

                                      یا که طه را

                                                    یا خدا را

                                                               یا خدا را....

                    "پرستو"

                    باز شب شد

                                 شبی دراز

                                          شبی گرم مهر

                                                       گرم راز

                     شبی فارغ از سیاهی و ریا

                                             شبی که روز،ستاره کم نورش بود

                                                                           شبی که من

                                                                          خنده کردم پرستوی سیاه

                                                                                  دگر ندیدم رویش

                                                                                  دگر ندیدم کوچش

                        کاش

                              لب می بستم

                                 خواب می رفتم

                                          می مردم

                                                            لیک در این شب

                                                             پرستوی امیدم رفت

                                                                             باز

                                                                       روح درونم رنجور شد

                                                                        حس غرورم مخدوش شد

                                                                                که چرا خنده؟

                                                                                  که چرا رفتن؟

                       لیک زین پس

                            کر خواهم شد!!!

                                 کور خواهم شد!!!

                                     لال خواهم شد!!!

                                                     که آید روزی پرستو...

                 "بیا"

                 چه زلال است این آب!!

                  زنی پاک روان

                    در کنار رود روان

                       شاید شوید پایش

                            شاید بوید دستش

                                   شاید بوسد آب را

                                                             چه زنی است این زن!!

                                                              مهربانی را داده به آب

                                                              شور نوشیدن داد به آب

                           شاید آید سویم

                                           شاید آید سویم روزی

                                                                     زنی زیبا ، بس مهربان

                                                                            و گوید بیا "ساجد"

                                                                         کلبه ات بنا سازم به دست خویش

                                                                     و روحت را فنا سازم به رسم خویش

                                                                                    گویدم

                                                                                    ای یار خوشبختی

                                                                                    که هر لحظه به یک حالی

                                                                                     دمی در حال مدهوشی

                                                                                     دمی در حال بیداری

                                                                                       بیا با من بمان

                                                                                      بمان با من ،بیا

                                                                                             بیا....

                                                                                            امضا:"ساجد"

              "باز باران"

                             باز باران بارید

                                                 روی شهر ما

                                                                  روی بام ما

                                                                                روی چتر من

                                                                                                 روی پای من

                             باز باران بارید

                                                   خیس شد لانه ها

                                                                         شروع شد ترانه ها

                                                                                                  بلند شد خنده ها

                             باز باران بارید

                                                   روی سقف دل

                                                                        روی مهر سرد

                                                                                                   روی مهر گرم

                             باز باران بارید

                                                   روی شیشه ها

                                                                        پشت شیشه ها

                                                                                                   من نشسته ام

                             در سایه فلوت

                                                    گیتار می زنم

                                                                          با ساز بادی

                                                                                                    رقاص می خرم

                           می دمم سازم را

                                                   می دمم روحم را

                                                                           در پی دمیدنم

                                                                                                    در حال دویدنم

                         می خوانم ز عشق

                                                   می خوانم ز آب

                                                                           می سرایم همه

                                                                                                  شور و حال و شوق

                          با صدای باد

                                                    با صدای آب

                                                                             زنده می شوم

                                                                                                     زنده می شوم...

                         امضا:"ساجد" کازرون - قائمیه

                           "مورد"

                           اندکی خواهم رفت

                            کمی دورتر از این خاک

                              پشت شن های  روان

                                 یا که شن های ساحل

                                    اندکی خواهم ماند

                                       به قدر یک رشد

                                          به قدر رویش یک حس

                                              و سپس خواهم رفت

                              طی خواهم کرد

                                 جاروب خواهم زد

                                     این جاده تنگ

                                         بس به درازای نیل

                                                                 می روم تا دوردست

                                                                    تا کنارای مورد

                                                                         موردک ها بس زیبا

                                                                            شاخکی خواهم چید

                                                                                خواهمش داد به آب

                                                                                    و سپس بازگیرمش از آب

                                خواهمش داد به داماد وعروس

                                     تا بدانند اینان که مورد

                                         نه درخت غم بلکه

                                             می تواند شادی

                                                 می تواند

                                                    نقطه عطف وصل

                                                         یا به گرمی عاطفه باشد ....

          امضا:"ساجد"کازرون-قائمیه